I
Ik kan haar niet behagen
ze is mij veel te kort
slechts secondes verwijderd
is het
alsof zij minder en minder wordt
Dan wil ik haar vertellen
hoe moeilijk dit wel is:
het leven en de kranten
hoezeer ik haar wel mis
En dat het niet kan stoppen
ik ben haar veel te kort
dat ik bij het terugzien er
nog droeviger om word.
II
Wat er van komt
is een diep geheim
misschien als het middelpunt
de aarde vindt
en jij los bent
om te leven
wat moet
en wat moet
wens ik je toe
III
Samen begrijp ik niet
dus bevrienden we de liefde
onder laaghangende mist
Ook het zwijgen is
een taal waar verberging
de angst bedwingt
die mij liggen doet
op groener gras
Verdruk mij dan,
sla mij drenkeling,
straal mij negerend,
heb mij lief
IV
Je raakt niet in me uit
Je uit je in me
Je beukt me te binnen
Je raakt niet in me uit
Je raakt niet in me uit
Je bulkt en buikt me
Je int me bij je
Je raakt niet in me uit
Je raakt niet in me uit
Je ankert en huilt me
Je rilt door me heen je
raakt niet in me uit.
V
In mij wandelde
de weerloze liefde
zij die de mooiste
was vroeg me
niks behalve
de weg naar haar
Ik voelde me
doelloos, wist
het antwoord niet,
vroeg de weg
aan passanten,
zij doken ineen
schreeuwden hun onmacht
stampten met voeten
bouwden tralies
en routeplanners
maar vanzelf kwam ze mij niet te boven.
VI
Zacht bij je pols
zou ik dat doen
dan alles vertellen
pauze nemen
je blik vrezen
en als het meevalt
het doek verder
ophalen, helemaal,
daaraan voorbij
een zotte neus
op een lichaam
van kastanje,
zacht bij je pols
rustig,
vrede.
Thomas Holvoet 