Beschaving is huilen
bij het omgekeerde.
Ik kleef daar geen namen op,
u kent ze wel
maar onuitgesproken
Geweld bijvoorbeeld is
een zekerweten
dat beter opgelicht,
uit volle borst,
waarmee de dag begint
zodat het uit de luwte van mist
en schaduw wordt gebroken,
dat het geheel en eindeloos
aan mij verplicht is.
geïnspireerd bij een uitspraak van pater Benoit Standaert
Ik voel dat god met mij
mee zwemt tot aan
het strand waaruit
het wassende water wegtrok.
Aangespoeld ligt hij
naast mij te wolken.
Wentelend zand rollebolt in genot
met ruimte, licht en
overzicht
Hij zegt er zit een vis
in je buik met klappend
gevin, die zal je helpen,
leiden, vervoeren,
zeggen waar het oogsten ligt.
Doch ik keerde,
wou zeezoek terug naar
wat dieptes brengen,
golven, schuim en alle
zouten,
die zo bekend en mij beminnen.
Maar hij raakte mij de navel, wiegde,
wenkte mijn buik in z’n hand,
sprak bezorgd en
duidde zwijgzaam, tilde blikken:
“Jongen,
we zijn al aan de overkant”.
Op Nessun Dorma uit “Turandot” van Puccini,
uitvoering: Luciano Pavarotti
Nederlandse vertaling
Niemand moet slapen, niemand moet slapen,
Zelfs jij, oh Prinses
In jou koude kamer,
staar naar de sterren,
Wat ik tegen jullie zeg, zeg ik
tegen iedereen: wees waakzaam.
Doe voor de nacht uit is het licht
niet aan, zit stil en pleeg geen angst
of zet je vragen niet op nu
maar laat ze tijden kiezen
als duisternis het land ontvlucht.
Zet je schrap, de bergen grommen,
duivels ontsluiten kunsten op plaatsen van afspraak:
ze bonken en bloeden, ze plagen je huizen dus
rolluik je ramen, verberg alle jongsten en
denk aan de raad van wijzen en oudsten
Haal proviand en het water, boeken die duren,
hurk je smal en zit op wacht, er sluipen tekens van de dood,
spits je oren, schoen je lood, reik de verte,
marcheer voorbij aan de gedachten, aan alles wat voorbijgaat,
verstil en beluister
het leven bestaat maar
zachtjes en
op een haar na.
feat. “N.N.” – Koos Schuur
1.
Hij wenkt de elfde
als eerste,
vraagt waar zijn
die eeuwige tien,
geeft zijn hand, kust
haar hoofd, zegt
wat ze weet
maar niet wil zien
maar moeilijk gelooft.
2.
En nu zij gelooft
weet ze wel beter,
voelt zich begrepen als koningin,
nooit meer ergens tussenin maar
voluit nu en
nooit voor even dus
buitensporig
de vrouw van z’n leven
Als nu toch verlaat
wie me liefheeft
dan niet in stilte
maar scheurend
in een razernij,
een vullend bad vol tranen,
klagend als een lieve dood.
Laten die je lost
en bidden voor de rust
van eb en lichte golven.
Weg van lucht en
weg van leven,
van wie me heeft bedolven.
Niks heb ik hier
als zijn vleugels
mij missen, het
vangen mijn
lichaam met liefde miswiegt,
gaten beslaat,
de lucht doet behangen,
net als de Sint
mijn huis overvliegt.
Ik klauterklamp zorgen
bij Gabriëls wade,
leef op de kale mij
zuigende grond, raak
aan de polsen, de
stigma’s, een kade,
staar als een mens die
de engelen vond.
Thomas Holvoet 