Alles wat ik ben
is er: mijn lijf en
mijn lijden, huis,
haven, goed en
daarvan alle achterzijden,
zwart op wit dus
de dingen die er
om doen en
wat ik niet heb
is ongezien,
moet je raden, raken, noemen,
mij zelf laten bewonen
en zo tot lijf en lijden
laten komen.
Wat je zijn kan voor
jezelf: zoete genezing
met binnenin jou een
woordwoelende harding,
ogen als buidelse vuisten
gebald, je diepste
dromen uitgestald.
Hier wil ik landen weet
je, hier moet ik landen,
weg uit het ijle, het
dovemansdode.
Landen op handen,
op handen die landen laten,
bevangen en gelaten
op voor altijd
de jouwe.
Taal in je hoofd en
taal in je buik,
luid knalt een droom
door het dak
van je huid.
Vechten en slijpen,
indekken, grijpen,
krimpen voor wat
jou met tangen bedwingt.
Uit luwt het licht dus
nu nog de dood,
buiten wordt binnen en
alles ineen.
Zo wil in jou
alle leven gedicht
en scheurt ook
het troosten je
helsdiep uiteen.
Je moest ‘ns weten
hoe muur een mond kan zijn
wimpert ze licht
naar hem toe
weten
hoe monstermoe
die muur mij betekent en
hoe lelijk huis zij
een cirkel omgordt
en mij inrekent
Ze slaapt niet,
ze buigt niet dus
kraakt als haar
lichaam dat doet.
Ze praat niet,
ze kan niet maar
spreekt want
haar lichaam getuigt.
Ze vraagt niet,
verwacht niet
maar smeekt
als haar lichaam
niet doet wat ze weet
en schokt en zweet
en schokt en zweet.
Ze ziet de benauwenis vreten
en slaat al eens terug met
gewapende blik,
dan geeft ze geen kick
en duwt van zich weg
wat de liefde moet weten.
Ik kom tot u
zo weinig nader,
alsof ik verwijder
en cirkels slaak
Is het angst of
voel ik me kleiner,
is er complot
of is er noodzaak.
Is er een vinger
als licht aan de
einder waarmee
ik contouren
van het middelpunt
raak.
Thomas Holvoet 