Mijn nood heeft uitzicht
maar niemand kijkt nog mee
dus niks is wat het lijken zou
mijn wonde staart naar zee
Dat licht schijnt op
de daken, vind
geen kieren en geen god
weet zich niet te laten
blijken, alles dicht en
dus op slot.
Het lijkt niet sterk genoeg
dat licht door smalle kieren
nergens mogen bloemen staan,
planten noch dieren
Mijn nood wordt stilaan sterven
de kern zijn van alleen
om van daar nieuw licht te werven
leven persen uit een steen.
Laatst gaf ik de bloemen een naam
maar die hadden ze al
heb ik Rubens, Dahli, Van Gogh
aanschouwd, maar dat
werden ze al.
heb ik een boom beklommen,
deden de dieren dat reeds
heb ik een ster bewonderd
maar die verwonderde al
heb ik haar lippen gekust
en dat was nieuw.
De ruimte laat zich afronden:
de liefde verbindt zich.
Deelachtig ook mijn schaduw
binnen die ruimte, niks
wordt over het hoofd gezien:
de dieren, ze zijn er
de mensen, man en vrouw
de lucht, de wolken: regen
de zee, een schip
varen van nat naar land
hartelijk bestand tegen
onlusten die komen,
een belofte wordt dromen.
Thomas Holvoet 