Zomaar uit de wind
doet moe ze vliegen
op het elan van
bonte zwaartekracht.
In wie is het kind
dat jonglerend blaadjes
op de hemel volbracht,
grond berooft van humus,
de droom doet herleven
waar het vallen verblindt.
In wie is het kind
dat hier als herboren
de goden toelacht.
Wat knetter hoe ze
glijden over gele lagen
lollyzoet, teen en schoen
plukken streepjes schaduw
Links en rechts kleumen
schermwachters moe van
weinig,
hoe ze ook buigen wind
molenwiekt hun ommekeer
Middenin stormen
lijfjes ongerept bijeen,
weten zich schrap volkomen
te zee en te land te houden
alles wil hier dromen
wat ze dansend samenvouwden.
En ik droomde dat je
scheerschuimend mijn kin
vervlocht, baard zocht maar
gelijk giechelend snapte
dat geen vlijmend mes
haar zou roven van
dit spikkelkale landschap
Ik schoof mijn bloedblauwe
hart naar je toen, je
lachte niet meer maar
bouwde die middag
een kus op de wang en
ik een nieuwe huid
Kijken naar de bomen
en de bomen naar
het kind, blind
de wacht met
zingen belonen,
groeien zolang
een droom
je wat doet.
Ik vraag mij af
waar ik je heen vermoed
en hoe je zoiets
zeker kan
of zoeken moet
Want als jij
in rook of als sneeuw of
van het toneel zoals
men zegt
gesmolten bent
dan blijf ik hier teniet
en droom zolang
een jou of een
richting
in dit grensgebied.
Bomen buigen dicht het pad, het licht
zo nu en dan met dadelijk een man
geslokt in de witte brij vol onderkomen.
Het beeld doet dromen maar echt stuurloos
is het zelden, te verslonden, daar geen krant
of akkerdwalend bouwer morgen bericht
van de dijk waarin het lichaam
van een ochtenddauwer werd gevonden.
Thomas Holvoet 