Niks heb ik hier
als zijn vleugels
mij missen, het
vangen mijn
lichaam met liefde miswiegt,
gaten beslaat,
de lucht doet behangen,
net als de Sint
mijn huis overvliegt.
Ik klauterklamp zorgen
bij Gabriëls wade,
leef op de kale mij
zuigende grond, raak
aan de polsen, de
stigma’s, een kade,
staar als een mens die
de engelen vond.
Ik heb de engelen gebeld
(ze bestonden)
Ik vroeg hen onomwonden
wat ze wisten,
hoe ze konden…
Ze zongen er stilte, ijzig of
warm, ik kon het niet horen dus
klom op een hoogte en
hield zo de hoorn met gestrekte arm
Nu het goede nieuws luidt
dat ze eindelijk komen!
ze vroegen het volgende
bij hun verblijf:
een kus voor het slapengaan,
lieve woorden die niet branden,
sprookjesboek met tovenaar en
zachte moed
om in je nood te staan.
Thomas Holvoet 