De ruimte laat zich afronden:
de liefde verbindt zich.
Deelachtig ook mijn schaduw
binnen die ruimte, niks
wordt over het hoofd gezien:
de dieren, ze zijn er
de mensen, man en vrouw
de lucht, de wolken: regen
de zee, een schip
varen van nat naar land
hartelijk bestand tegen
onlusten die komen,
een belofte wordt dromen.
24/03/97
Als”aards” omvat je
mijn handen vooral, die klamme,
wakke handen, altijd gravend,
bevrijdend alsof ze nooit lucht hadden gekend
en hebben ze geen lucht meer
dan bevrijd jij me even: zie je ze trillen(?)
en gillen (?) en nemen (?), steeds meer
en steeds beter, maar steeds
zachter en ooit nog eens
stiller.
Zie je me, dan neem je m’n hoofd,
dan wenk je m’n lach, bijt je m’n wang,
dan hou je de regen vast , of
laat je ze vallen, je glijdt ze weg,
je mijdt geen druppel, geen enkele
seconde verlies ik in je armen.
Thomas Holvoet 