De redding
is een taal
nogal dwingend,
zoiets in stappen,
woord na woord,
soms van willen
soms met tegenzin
het is je man, kind,
huisdier, landgenoot
De redder denkt na
in winst of nederlaag,
ziet pas
bij koffie of schaduw
de vleugels hangen.
en toch
niet voorbij
en toch
elk moment
en toch
om de hoek
en toch
bevrijding
en toch
opstanding
en toch
nieuw leven,
ik zeg, het is al begonnen,
zie je het niet?
De redding
aan hoge snelheid
mij voorbij gefietst
dacht nog
een fiets?
alsof dat
speelde terwijl
hij mij niet
en ik hem niet
be-
greep
nu weer wachten
maar dan
geleerd
Onder de wereld
houdt mijn rug
haar valse
rondingen recht.
Maar hoezeer ik mij
het morsdode bevecht,
haar schelp kan ik niet zijn,
ik blijf te klein en
bezwijk omdat ik
mijn waarde
met haar redding
kantel en daarom
nooit bereik.
Ze zwenkt onder
het blauwe land,
kronkelings buigt ze
de woorden:
“verder ben ik nooit geweest,
verder lijkt me verloren.”
Ze zwijgt en lacht
me laat terug,
wat geeft ze
mij te kennen?
Laat ze het land
voor wat het is
of durft ze te bestemmen?
Ze draait en
keert zich als een golf,
vloedt en
raakt de bedding,
voelt de warmte,
proeft het zand
en weet:
“dit is mijn redding”.
Thomas Holvoet 