Zou niet vanuit het zwijgen

Zou niet vanuit het zwijgen
het niets verdwijnen
in nieuwe taal
Zou niet vanuit de stilte
het doodse opgaan
in nieuw leven
Wat uit de verwoesting
zou dan bloeien,
hoeveel tongen, hoeveel boeken.

Het is even uit

Het is even uit
veelzeggend te zijn,
glooi m’n lijfje minzaam
op een zekere bodem,
hou vrede met de dag: prelude
op het volmondige nu en
beadem mezelf
met zwijgzamer land.

Alles wat daar ligt, denk ik,
is er al, maar niet met mij,
ik ben hier in het aanwezige
pronken en beluister de
nauwelijkse echo van
het hart dat me praamt
deze stilte te zijn.

Zondag

Het is zondag
de stad lijkt overleden
blijmoedig wandelt een man
de steenwoestijn door
fluit een lied
van wel te vree
van niet weten
wat beter
gewoon goed denkt hij
haalt een grap
in zijn hoofd
en wandelt verder
net als de stad
in stilte

Klopt op de deur

Klopt op een deur
de eenzaamheid
denk
jaag hem weg
maar nee dus
laat hem binnen
zeg ik je zus
de stilte
is hier ook
gezellig toch
wij drie
weten van elkaar
wat al
heel wat is.

Als

Als de stilte nu ‘ns
luistert, wat meer
zou ze doen
dan zijn,
in je bestaan
en zo
laten voelen
dat jij
dat ook doet

Als zelfs

Als zelfs in een trapezium
de lijnen elkaar vinden,
waarom wij dan niet?

Benadert geluk
éénparigheid of
het geraakt zijn?

En wat bij dat laatste
verstilt zich
binnen de graden
van een hoekpunt